Hoe ben ik hier in godsnaam terecht gekomen?

5 augustus 2022 - Middelbeers, Nederland

Dat is een goede vraag en wellicht de eerste vraag die iedereen zich stelt wanneer hij/zij op het punt komt dat je lichaam zegt; "HO STOP, HO!!" 

Een paar weken geleden voelde ik een "brok" in mijn keel. Met de angst om mijn oren voor iets ernstigs en met een beetje aandringen van een aantal lieve collega's maakte ik een afspraak bij de dok. Het was vrijdag en ik kon pas op maandag terecht. Van die werkdag kwam helaas niets meer terecht. Continu dwalingen in mijn hoofd en naar mijn lijf en die brok, Google was mijn beste vriend en mijn overtuiging van worst case scenario werd door mijn vriend bevestigd. Ondanks dat Google start met; "het globusgevoel heeft 9 van de 10 keer een niet-medische oorzaak", koos ik ervoor om de laatste optie in de rij te kiezen. Ik ga dood. En toen was het weekend. Een heul lang weekend maar ondanks dat er spanningen waren, merkte ik ook op dat het globusgevoel weg leek. Raar maar waar en op maandag was de dok toch niet meer nodig. Ik belde mijn afspraak af.

Dinsdag reed ik vol goed vertrouwen naar het werk, muziekje op standje oorbeschadiging. Ik parkeerde mijn auto op de parkeerplaats bij het werk. Laptopje, handtas en sleutels in de aanslag. Ready for a new day at work!

Niets was minder waar. Ik opende de deur en kon op slag geen adem meer aan. Alsof iemand me bij de keel greep en me alle zuurstof ontnam. Wel #$%%$^domme, wat overkomt mij nu?! Wederom een werkdag naar de vaantjes.

Shit just hit the fan en er is geen weg meer terug. Het was tijd om de bel te luiden. Helaas was mijn manager er net even een paar weekjes tussenuit. Er was een vervangend manager maar die kende mij niet zo goed en ik haar niet. Kan ik het nog uitzitten, nog even volhouden? Het antwoord daarop was al vrij snel duidelijk; nope Cin, you hit rock bottom! 

Om een lang verhaal kort te maken; vervangend manager toont begrip en luisterend oor. We spreken af dat ik een stapje terug doe van mijn seniortaken en de komende tijd alleen zorgdiensten draai. Quality time met onze mannen en vrouwen, minder verantwoordelijkheden, moet lukken :) Over een paar weekjes heb ik vakantie, dan rust ik uit en daarna pik ik mijn taken weer op, simpel-de-pimpel zo doen we het! 

Dat gaat precies een paar diensten goed (en dan bedoel ik écht goed). Ik voel me bevrijd van mijn verantwoordelijkheden, heb ruimte om weer écht te doen waar het me allemaal om begonnen is en ik heb soms tijd over om eens ergens te gaan zitten of te eten. Een aantal diensten gaat het re-de-lijk; zorg is prima maar zo gauw het appèl op mij wat groter wordt (door cliënten of collega's), komt het benauwde gevoel in mijn keel weer terug. 

- "hou vol, Cin, het is nog maar even" 

- "die overdracht maakte mijn dienst nét een uur te lang" 

Ik heb het volgehouden tot 1 dienst voor mijn vakantie. Ik heb mijn manager gebeld en gezegd dat ik die laatste dienst niet meer ging redden. Gestruikeld voor de finish, zo voelt het en zo heb ik het ook gecommuniceerd met mijn collega's. 

Dat niemand, maar dan ook echt niemand, in mijn omgeving de verwachting stelde dat ik het ging halen, besef ik nu pas. Ik verwachtte het zelf, en dat geeft precies weer waar de lat ligt. De angst voor een ziekmelding met bijbehorende angst dat het herstel wel eens heel lang kan duren, ontneemt mij net zo goed de adem.